مدیریت کارگریزی

یکی از روش های نظارت و از بین بردن ” کارگریزی ” یا طفره روی و غفلت از کار تقسیم قدرت و اجازه دادن به کارکنان برای تصمیم گیری بر اساس سطح مسئولیت و وظیفه اداری کارکنان است.

مشارکت در تصمیم گیری باعث می شود که استرس ناشی از انتظارات نا مشخص و در حال تغییر مدیریت کاهش یابد که در نهایت می تواند به افزایش انگیزه کار بهبود کمیت و کیفیت در عملکرد کارکنان و… منجر شود.

پیشنهاد می شود سازمان ها از خروج نیروهای دانشی و با تجربه خود جلوگیری کنند، در آنها انگیزه ماندن ایجاد کنند و شرایطی را فراهم آورند تا کارکنان از شغل خود لذت ببرند و همچنین از نظر فکری تأمین باشند و نیازی به جستجوی شغل دیگر نداشته باشند.

برای جلو گیری از ریاکاری و چاپلوسی کارکنان در محیط کاری، پیشنهاد می شود شایسته سالاری و انتخاب افراد شایسته در سرلوحه کار مدیران قرار گیرد.

“شایسته سالاری” را می توان انتخاب بهترین ها در مناسب ترین جایگاه تعریف کرد: اگر چه هیچ کسی یافت نخواهد شد که خواهان شایسته سالاری نباشد اما هر فردی، “شایسته” را به نوعی تعریف می کند.

لذا باید در انتخاب افراد ابتدا معیارهای اساسی انتخاب شود، به نحوی که تخصص گرایی، استعداد و علاقه به شغل در درجه اول این معیارها قرار گیرد تا زمینه ساز فرهنگ مناسب کار در جامعه شود.

همچنین برای مدیریت کارگریزی پیشنهاد می شود برای بالابردن بهره وری و کارایی و کاهش پدیده تنبلی سازمانی آموزش های ضمن خدمت مرتبط با ویژگی های شخصیتی و علائم تنبلی و عوارض سازمانی و شخصی تنبلی همراه با نظام پاداش، تسهیلات و امکانات رفاهی ویژه برگزار شود.

همچنین پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری در سایر سازمان های دولتی و خصوصی انجام شود و در این رابطه انجام بررسی های مقایسه ای می تواند مفید باشد.

یکی از راهکارهایی که به صورت سنتی برای حل مشکل سازمان ها و مشکلات شغلی و حتی در مسئله کارگریزی؛ توصیه می شود، مسئله تنظیم شرح وظایف برای هر یک از اعضا جهت حل مشکل تنبلی سازمان هاست.

راهکار دیگر، ارائه بازخورد به اعضاست؛ یعنی اگر هر عضو فهمی از تلاش خود داشته باشد و تلاشش به یک بازخورد منجر شود – اعم از مثبت یا منفی -، یعنی فردی که تنبلی سازمانی دارد و تلاش کمی از خود نشان می دهد با بازخورد منفی روبه رو شود و اگر تلاش خوبی از خود نشان می دهد، ارائه بازخورد مثبت دریافت کنند.

نکته دیگری که شاید بتوان گفت جنبه روان شناختی بیشتری دارد، بها دادن به قدرت اختیار، اراده و حق نظر افراد در محیط های سازمانی است؛ به گونه ای که خود واقعی آنها در نظر گرفته شود. در این صورت می توان انتظار داشت، تنبلی سازمانی با تنبلی اجتماعی در سازمان به حداقل خود کاهش یابد و مسئله کارگریزی در سازمان به بهترین شکل مدیریت گردد.