ترجمه آخرین به روزرسانی UptoDate در خصوص کرونا ویروس

مقدمه

کرونا ویروس ها از پاتوژن های مهم در انسان و حیوان هستند. در اواخر سال ۲۰۱۹، یک کرونا ویروس جدید به عنوان عامل ایجاد گروهی از موارد پنومونی در شهر ووهان در استان هوبئی چین شناسایی شد. این بیماری به سرعت گسترش یافت که نتیجه آن همه گیر شدن در چین و گزارش موارد پراکنده در سطح جهان بود. در فوریه سال ۲۰۲۰ ، سازمان بهداشت جهانی بیماری COVID-19 را مشخص کرد که مخفف بیماری کرونا ویروس ۲۰۱۹ است. ویروسی که باعث COVID-19 می شود تحت عنوان کرونا ویروس سندرم تنفسی حاد ۲ (SARS-CoV-2) مشخص شده است که قبلاً به آن ۲۰۱۹-nCoV گفته می شد. درک و فهم از COVID-19 در حال پیشرفت است. راهنمایی های موقت توسط سازمان بهداشت جهانی و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده ارائه شده است.

---

 اپیدمیولوژی

پراکندگی جغرافیایی

• از زمانی که اولین موارد ابتلا در اواخر سال ۲۰۱۹ از شهر ووهان واقع در استان هوبی چین گزارش شد؛ بیش از ۸۰ هزار مورد ابتلا به کووید ۱۹ (COVID-19) در چین گزارش شده است. این موارد شامل همه ی تشخیص های قطعی آزمایشگاهی و بالینی در استان هوبی چین است. اکثر گزارشات از استان هوبی و استان های مجاور بودند اما موارد متعددی از استان ها و شهرستان های سراسر چین نیز به ثبت رسیده است.
• همچنین تعداد رو به افزایشی از ابتلا به این ویروس در کشورهای دیگری در سراسر قاره های جهان  گزارش شده است و نیز میزان موارد جدید در خارج از چین از خود چین پیشی گرفته است. این موارد در ابتدا به طور عمده در بین مسافران چینی و افرادی که با مسافران در تماس بوده اند رخ داده است.
•  با این حال انتقال محلی مداوم؛ شیوع  ابتلا به این ویروس را در برخی مناطق خارج از چین شامل کره جنوبی؛ ایتالیا؛ ایران و ژاپن را به دنبال داشته است. همچنین آلودگی در مناطق دیگری که مسافران این کشورها حضور داشته اند نیز دیده شده است.
  در ایالات متحده، چندین گروه از کووید ۱۹ با انتقال محلی در سراسر کشور شناسایی شده است.

---

انتقال

• هنوز مستندات در خصوص درک خطر انتقال کامل نیست. تحقیقات اپیدمیولوژیک در ووهان در ابتدای شروع بیماری؛ ارتباط اولیه ای را بین بازارهای غذاهای دریایی که حیوانات زنده را به فروش می رسانند و ابتلا به این ویروس شناسایی کرد؛ جایی که بیشتر بیماران در آنجا کار کرده یا مراجعه کرده بودند و متعاقبا برای ضدعفونی شدن بسته شده بود. با این حال همزمان با پیشرفت شیوع بیماری؛ انتقال فرد به فرد به راه اصلی انتقال این بیماری تبدیل شد.
• تصور می شد انتقال فرد به فرد سندرم تنفسی حاد ناشی ازکرونا ویروس ۲ (SARS-CoV-2) همانند انتقال آنفلوانزا به طور عمده از طریق قطرات تنفسی باشد.
• با انتقال از طریق قطرات تنفسی، ویروس هنگامی که فرد آلوده سرفه، عطسه، یا مکالمه می کند، در ترشحات تنفسی رها می شود و در صورتی که تماس مستقیم با غشاهای مخاطی وجود داشته باشد، می تواند افراد دیگر را آلوده کند. همچنین عفونت در صورت لمس سطح آلوده و سپس لمس چشم، بینی یا دهان می تواند رخ دهد. به طور معمول قطرات بیش از شش فوت (حدود دو متر) را طی نمی کنند و در هوا نمی مانند.
• با این وجود باتوجه به عدم اطمینان فعلی در مورد مکانسیم های انتقال؛ اقدامات احتیاطی در خصوص airborne در بعضی کشورها و همچنین تعیین برخی روش های پرخطر در کشورهای دیگر به طور مداوم توصیه می شود.
• به نظر می رسد سطح RNA ویروسی به زودی پس از شروع علایم در مقایسه با دیرهنگام تر در بیماری افزایش می یابد. این موضوع احتمال وجود انتقال در مراحل اولیه عفونت را افزایش می دهد، اما برای تایید این فرضیه داده های بیشتری لازم است.
• میزان انتقال گزارش شده از یک فرد دارای عفونت علامت دار بسته به مکان و مداخلات کنترل عفونت درآن منطقه متفاوت است. بر اساس یک گزارش مشترک از WHO و چین؛ میزان کووید ۱۹ ثانویه در بین ده ها هزار فرد دارای تماس نزدیک با بیماران قطعی در چین بین ۱ تا ۵ درصد است. در ایالات متحده میزان حمله علامت دار ثانویه ۰.۴۵ درصد در میان ۴۴۵ تماس نزدیک با ۱۰ بیمار قطعی بود.
  انتقال SARS-CoV-2 از افراد بدون علامت (یا افراد درون دوره نهفتگی) هم شرح داده شده است. هرچند؛ وسعت این رخداد نامعلوم است. غربالگری سرولوژیک در مقیاس بزرگ شاید بتواند تصویر بهتری از دامنه عفونت های بدون علامت فراهم کرده و آنالیزهای اپیدمیولوژیک را آگاه کند؛ چندین آزمایش سرولوژیکی برای SARS-CoV-2 در دست تهیه است.
  SARS-CoV-2 RNA در نمونه های خون و مدفوع مشاهده شده است. بر اساس گزارش مشترک WHO و چین؛ در برخی موارد ویروس زنده از مدفوع کشت شده است، اما به نظر نمی رسد انتقال مدفوعی-دهانی عامل مهمی در گسترش عفونت باشد.

---

ویروس شناسی

تعیین توالی ژنوم کامل و تجزیه و تحلیل فیلوژنیک نشان داد که کروناویروسی که باعث COVID-19 می شود، یک نوع بتا کرونا ویروس در همان زیرمجموعه ویروس سندرم تنفسی حاد (SARS) است (همانند چندین کروناویروس خفاشی دیگر)، اما در گروه متفاوتی قرار میگیرد. ساختار ناحیه ژن اتصال به گیرنده بسیار شبیه به همین ساختار در ویروس SARS است و نشان داده شده است که ویروس از گیرنده یکسان یعنی همان آنزیم مبدل آنژیوتانسین ۲ (ACE2) برای ورود سلول استفاده می کند. گروه مطالعه Coronavirus از کمیته بین المللی توکسونومی ویروس ها پیشنهاد کرده است که این ویروس به عنوان سندرم شدید و حاد تنفسی کرونا ویروس ۲ معرفی شود. (SARS-CoV-2)

 سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS)، یکی دیگر از بتا کرونا ویروس ها ، به مراتب بیشتر  با ویروس جدید مرتبط است. توالی RNA شباهت نزدیکی به دو کرونا ویروس خفاش دارد و به نظر می رسد که خفاش ها منبع اصلی هستند. به گونه ای که مشخص نمیباشد که ویروس COVID-19 مستقیماً از خفاش ها منتقل می شود یا از طریق مکانیسم دیگری (مثلاً از طریق میزبان واسطه) انتقال می یابد.

در  تجزیه و تحلیل فیلوژنیک ۱۰۳ گونه SARS-CoV-2 از چین، دو نوع مختلف SARS-CoV-2 مشخص شد، که تحت عنوان نوع L (هفتاد درصد از سویه ها) و نوع S (سی درصد) تعیین شد. نوع L در روزهای ابتدایی همه گیری در چین غالب بود، اما نسبت کمتری از سویه ها در خارج از ووهان نسبت به ووهان را به خود اختصاص می داد. پیامدهای بالینی این یافته ها نامشخص است.

---

مشخصات بالینی:

دوره کمون
تصور می شود دوره کمون برای COVID-19 به مدت ۱۴ روز پس از قرار گرفتن در معرض مواجهه باشد، که بیشتر موارد تقریباً ۴ تا پنج روز پس از مواجهه اتفاق می افتد.
در یک مطالعه از ۱۰۹۹ بیمار مبتلا به COVID-19 علامت دار تایید شده، دوره متوسط کمون چهار روز (محدوده بین دو تا هفت روز) بود.
با استفاده از داده های ۱۸۱ مورد گزارش عمومی، موارد تایید شده در چین با مواجهه قابل شناسایی، یک مطالعه مدل سازی تخمین زده است که علائم در ۲.۵ درصد افراد آلوده طی ۲.۲ روز و در ۹۷.۵ درصد از افراد آلوده طی ۱۱.۵ روز بروز می کند. دوره کمون متوسط این مطالعه ۵.۱ روز بود.

---

طیف شدت بیماری

بیشتر عفونت ها شدید نیستند، اگرچه بسیاری از بیماران مبتلا به COVID-19 به بیماری بحرانی مبتلا هستند. به طور خاص، در گزارشی از مرکز کنترل و پیشگیری بیماری های چین که شامل حدودا ۴۴۵۰۰ عفونت تایید شده با تخمین شدت بیماری:

• خفیف در ۸۱ درصد گزارش شد. (عدم وجود پنومونی یا پنومونی خفیف).
• بیماری شدید در ۱۴ درصد گزارش شد. (مانند، با تنگی نفس، هیپوکسی یا بیشتر از ۵۰ درصد درگیری ریه در تصویربرداری طی ۲۴ تا ۴۸ ساعت).
• بیماری بحرانی در ۵ درصد گزارش شد. (مانند، با نارسایی تنفسی، شوک، یا اختلال عملکرد چند ارگان).
• میزان کل مرگ و میر ۲.۳ درصد بود، هیچ مرگی در میان موارد غیر بحرانی گزارش نشده است.

با توجه به ماموریت تیم مشترک سازمان بهداشت جهانی و سازمان حقیقت یاب چین، میزان مرگ و میر از ۵.۸ درصد در ووهان تا ۰.۷ درصد در بقیه چین بود. بیشتر موارد کشنده در بیماران با سن بالا یا بیماری همراه زمینه ای (قلبی-عروقی، دیابت، مزمن ریوی، فشارخون بالا و سرطان) رخ داد.

نسبت عفونت های شدید یا کشنده ممکن است بر حسب مکان متفاوت باشد. به عنوان نمونه، در ایتالیا ، ۱۲ درصد از کل موارد COVID-19 شناسایی شده و ۱۶ درصد از بیماران بستری در بیمارستان، در بخش مراقبت های ویژه بستری شدند. میزان کشندگی بیماری در اواسط ماه مارس در ایتالیا ۵.۸ درصد بود. در مقابل، این میزان در اواسط ماه مارس در کره جنوبی ۰.۹ درصد بود. این ممکن است مربوط تفاوت دموگرافیک دو جمعیت باشد. در ایتالیا سن متوسط بیماران مبتلا به عفونت ۶۴ سال بود، در حالی که در کره سن متوسط درگیری در دهه ۴۰ بود.

تاثیر سن
افراد در هر سنی می توانند به عفونت شدید سندروم تنفسی حاد کرونا ویروس ۲ (SARS-CoV-2) مبتلا شوند، اگرچه در بین بزرگسالان در سنین میان سالی و مسن تر بیشتر متداول است.
در چند مطالعه کوهورت از بیماران بستری با COVID-19 تایید شده، سن متوسط از ۴۹ سال تا ۵۶ سال بود. در گزارشی از مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های چین که شامل حدود ۴۴۵۰۰ عفونت تایید شده بود، ۸۷ درصد بیماران بین ۳۰ تا ۷۹ سال داشتند. همچنین سن بالاتر ابتلا نیز با افزایش مرگ و میر همراه بود، با میزان مرگ و میر موردی از ۸ و ۱۵ درصد در بین افرادی که به ترتیب سن ۷۰ تا ۷۹ سال و ۸۰ سال و بیشتر دارند.

به نظر می رسد که عفونت علامت دار در کودکان نادر است و در صورت بروز، معمولا خفیف می باشد. اگرچه موارد شدید نیز گزارش شده است. در گزارش بزرگ چین که در بالا توضیح داده شد، تنها ۲ درصد از عفونت ها در افراد جوانتر از ۲۰ سال بود. در یک مطالعه کوچک از ۱۰ کودک، بیماری بالینی خفیف بود؛ ۸ نفر تب داشتند که طی ۲۴ ساعت بهبود یافت، ۶ نفر سرفه داشتند، ۴ نفر گلودرد داشتند، ۴ نفر شواهدی از پنومونی کانونی در سی تی اسکن داشتند و هیچکدام به اکسیژن اضافی احتیاج نداشتند. در مطالعه دیگری از شش کودک در سنین ۱ تا ۷ سال که در ووهان با COVID-19 بستری شدند، همه موارد تب بیشتر از ۱۰۲.۲ درجه فارنهایت/۳۹ درجه سانتی گراد و سرفه داشتند، چهار نفر شواهد تصویربرداری پنومونی ویروسی داشتند، و یک نفر نیز در بخش مراقبت های ویژه بستری شد؛ همه بچه ها بهبود یافتند.

عفونت های بدون علامت
عفونت های بدون علامت نیز شرح داده شده است، اما فرکانس آنها ناشناخته است.
در شیوع COVID-19 در یک کشتی کروز که تقریبا همه مسافران و کارکنان برای SARS-CoV-2 مورد غربالگری قرار گرفتند، تقریبا ۱۷ درصد از جمعیت این کشتی  از ۲۰ فوریه که تحت آزمایش قرار گرفته بودند، مثبت گزارش شدند. حدود نیمی از ۶۱۹ مورد COVID-19 تایید شده در زمان تشخیص بدون علامت بودند.
حتی بیماران مبتلا به عفونت بدون علامت ممکن است مشکلات بالینی مشخص داشته باشند. در مطالعه دیگری از ۲۴ بیمار مبتلا به عفونت بدون علامت که همگی تحت توموگرافی کامپیوتری قفسه سینه (CT) قرار گرفتند، ۵۰ درصد این بیماران نمای کدورت شیشه مات (ground glass) یا سایه تکه تکه (patchy) داشتند و ۲۰ درصد دیگر ناهنجاری های تصویربرداری آتیپیکال داشتند. پنج بیمار تب خفیف، با یا بدون سایر علایم متداول را چند روز پس از تشخیص پیدا  کردند.

---

تظاهرات بالینی

• به نظر می رسد پنومونی شایع ترین تظاهرات جدی عفونت است که در مرحله ابتدایی با تب، سرفه، تنگی نفس و ارتشاح دو طرفه در تصویربرداری از قفسه سینه مشخص می شود.
• هیچ ویژگی بالینی خاصی وجود ندارد که بتواند COVID-19 را با اطمینان از سایر عفونت های ویروسی متمایز کند.
• در یک مطالعه توصیفی از ۱۳۸ بیمار مبتلا به پنومونی COVID-19 در ووهان، شایعترین ویژگی های بالینی در شروع بیماری شامل این موارد بود: ۹۹ درصد تب را گزارش کردند ، ۷۰ درصد خستگی، ۵۹ درصد سرفه خشک ،۴۰ درصد آنورکسی، ۳۵ درصد درد عضلانی، ۳۱ درصد تنگی نفس و ۲۷ درصد تولید خلط داشتند. تنگی نفس در ۳۱ درصد پس از متوسط ۵ روز از بیماری ایجاد شد و پیشرفت کرد. سندرم زجر تنفسی حاد در ۲۰ درصد رخ داده و در ۳/۱۲ درصد تهویه مکانیکی انجام شده است.

سایر مطالعات کوهورت بیماران با COVID-19 تایید شده در ووهان طیف مشابهی از یافته های بالینی را گزارش کردند. اگرچه تب ممکن است یک یافته عمومی نباشد. در یک مطالعه، تب تقریبا در کل بیمارن گزارش شده است، اما تقریبا حدود ۲۰ درصد افراد تب خیلی خفیف کمتر از ۱۰۰.۴ درجه فارنهایت/۳۸ درجه سانتی گراد داشتند. در یک مطالعه دیگر از ۱۰۹۹ بیمار از ووهان و مناطق دیگر چین، تب (به عنوان دمای زیر بغل بیش از ۹۹.۵ درجه فارنهایت/۳۷.۵ درجه سانتی گراد) تنها در  ۴۴ درصد بستری وجود داشت اما در نهایت در ۸۹ درصد در طول بستری ذکر شد.
سایر علایم که کمتر شایع است شامل سردرد، گلودرد و آبریزش بینی می باشد. علاوه بر علائم تنفسی، علائم گوارشی (مثلا تهوع و اسهال) نیز در برخی بیماران گزار شده است، اما این موارد نسبتا غیر معمول می باشد.

• گزارشات کوهورت در خارج از ووهان یافته های بالینی مشابهی را شرح داده است، اگرچه برخی بیان کرده اند که بیماری خفیف تر ممکن است شایع تر باشد. به عنوان نمونه، در یک مطالعه از ۶۲ بیمار مبتلا به COVID-19 در استان ژجیانگ چین، همه به جز یک نفر دچار پنومونی بودند، اما فقط دو مورد دچار تنگی نفس شدند و فقط در یک مورد اندیکاسیون تهویه مکانیکی وجود داشت.

 

براساس سازمان جهانی بهداشت (WHO) زمان بهبودی برای عفونتهای خفیف حدود دو هفته و برای بیماری های شدید سه تا شش هفته به نظر می رسد.

یافته های آزمایشگاهی
در بیماران مبتلا به COVID-19، تعداد گلبول های سفید خون می تواند متفاوت باشد. لکوپنی، لکوسیتوز و لنفوپنی گزارش شده است، اگرچه شایع ترین تظاهر آن لنفوپنی می باشد. سطح بالای آمینوترانسفراز نیز در این بیماران گزارش شده است. در زمان بستری، بسیاری از بیماران مبتلا به پنومونی دارای سطوح پروکلسیتونین سرم نرمال هستند؛ با این حال، احتمالا سطح آن در افرادی که به بخش مراقبت های ویژه (ICU) نیاز دارند بالاتر می رود.
در یک مطالعه، سطح D-dimer بالا و لنفوپنی شدیدتر با مرگ و میر همراه بوده است.

یافته های تصویربرداری
سی تی اسکن قفسه سینه  در بیماران مبتلا به COVID-19 معمولاً  ground-glass را با یا بدون consolidative، مطابق با پنومونی ویروسی نشان می دهد. مطالعات گزارش-موارد نشان داده اند که ناهنجاری های CT قفسه سینه به احتمال زیاد دو طرفه است، توزیع محیطی دارد و لوب های تحتانی را درگیر می کند. یافته های کمتر شایع شامل ضخیم شدن پلور (پرده جنب)، افیوژن پلور و لنفادنوپاتی است.
سی تی اسکن قفسه سینه ممکن است در تشخیص کمک کننده باشد، اما هیچ یافته ای نمی تواند به طور کامل احتمال ابتلا به COVID-19 را قطعی کند یا رد نماید. در یک مطالعه از ۱۰۱۴ بیمار در ووهان که تحت هر دو آزمایش واکنش زنجیره پلی مراز معکوس (RT-PCR) و CT قفسه سینه برای ارزیابی COVID-9 قرار گرفتند، یک CT قفسه سینه مثبت برای COVID-19 ( که مطابق با اجماع نظر دو رادیولوژیست بود) با استفاده از PCR به عنوان تست مرجع، حساسیت ۹۷ درصد داشتند؛ هرچند ویژگی و اختصاصیت تنها ۲۵ درصد بود. اختصاصیت کم ممکن است به سایر علل ایجاد کننده  یافته های مشابه CT، مربوط باشد. در مطالعه دیگری که CT قفسه سینه ۲۱۹ بیمار مبتلا به COVID-19 در چین و ۲۰۵ بیمار با سایر دلایل پنومونی ویروسی در ایالت متحده را مقایسه می کرد، موارد COVID-19 بیشتر توزیع محیطی (۸۰ در مقابل ۵۷ درصد)، ground-glass (91 در مقابل ۶۸ درصد)، کدورت fine reticular (56 در مقابل ۲۲ درصد)، ضخیم شدن عروق (۵۹ در مقابل ۲۲ درصد) و علامت هاله معکوس (۱۱ در مقابل ۱ درصد) دارند؛ اما کمتر احتمال دارد که  توزیع مرکزی و محیطی (۱۴ در مقابل ۳۵ درصد)، air bronchogram (14 در مقابل ۲۳ درصد)،ضخامت پلور (۱۵ در مقابل ۳۳ درصد)، افیوژن پلور (۴ در مقابل ۳۹ درصد) و لنفادنوپاتی (۲.۷ در مقابل ۱۰ درصد) داشته باشند. گروهی از رادیولوژیست ها در این مطالعه توانستند COVID-19 را با خصوصیت بالا اما حساسیت متوسط تشخیص دهند.

در گزارشی از ۲۱ بیمار مبتلا به COVID-19 که از نظر آزمایشگاهی تأیید شده بودند و دچار زجر تنفسی شدید نشده بودند ، شدیدترین ناهنجاری های ریه در تصویربرداری از قفسه سینه تقریباً ۱۰ روز پس از شروع علائم بود. اگرچه، ناهنجاری های CT قفسه سینه در بیماران قبل از بروز علائم و حتی قبل از تشخیص RNA ویروسی از نمونه های دستگاه تنفسی فوقانی نیز مشخص شده است.

---

ارزیابی و تشخیص

شک بالینی و معیارهای بالینی برای انجام آزمایش – رویکرد مدیریت اولیه باید بر شناخت زودهنگام موارد مشکوک ، جداسازی فوری و اقدامات کنترل عفونت متمرکز شود. در حال حاضر، احتمال COVID-19 باید در وهله اول در بیماران مبتلا به تب و / یا علائم دستگاه تنفسی تحتانی در نظر گرفته شود؛ در افرادی که:

• تماس نزدیکی با یک مورد تأیید شده یا مشکوک COVID-19، از جمله کار در مراکز درمانی داشته است. تماس نزدیک شامل قرار گرفتن در فاصله ی تقریبا شش فوت از بیمار برای مدت طولانی در حالی که وسایل حافظت شخصی نداشته و یا تماس مستقیم با ترشحات عفونی داشته؛ در حالی که تجهیزات محافظ شخصی نداشته است.
•  ● اقامت کنونی یا مسافرت اخیر (در طی ۱۴ روز گذشته) به مناطقی که انتقال در جامعه آنها گزارش شده است، داشته است (به عنوان مثال: چین، کره جنوبی، ایتالیا، ایران، ژاپن)
  ● مواجهه بالقوه از طریق حضور در رویدادها یا  وقت گذراندن در تشکیلات خاصی که موارد COVID-19 گزارش شده است.

رصورتی که نتوان یک علت جایگزین در بیماران مبتلا به بیماری شدید دستگاه تنفسی تحتانی شناسایی کرد، باید احتمال COVID-19 نیز در نظر گرفته شود، حتی اگر در معرض مواجهه واضحی قرار نگرفته باشد.

• هنگامی که شک به COVID-19 وجود دارد، اقدامات کنترل عفونت باید اجرا شود و به مقامات بهداشت عمومی اطلاع داده شود.  تعاریف مورد خاص و معیارهای بالینی برای پیگیری ارزیابی تشخیصی بین گروه های متخصص کمی متفاوت است.
  بیمارانی که نیازی به مراقبت اضطراری ندارند ، باید تشویق شوند که قبل از مراجعه به یک مرکز درمانی برای ارزیابی ، تماس بگیرند. بسیاری از بیماران بدون نیاز به آزمایش از طریق تلفن قابل ارزیابی می باشند.

  ● مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها در ایالات متحده (CDC) یادآور می شود که تصمیم به آزمایش برای سندرم تنفسی حاد و شدید کروناویروس ۲ (SARS-CoV-2) باید براساس قضاوت بالینی باشد و به پزشکان یادآوری می کند که بیشتر بیماران مبتلا به COVID-19 تأیید شده، تب (به گفته خود بیمار یا تأیید شده) و / یا علائم بیماری حاد تنفسی (مانند سرفه، تنگی نفس) دارند. هم چنین ویژگی های اپیدمیولوژیک (سفر اخیر به مکان های خاص، تماس با بیماران مبتلا به COVID-19، و کارمند مراقبت های بهداشتی می تواند تصمیم به آزمایش را مشخص سازد.

این راهنما معیارهای قبلی خود را گسترش می دهد تا به طور بالقوه گروه وسیع تری از بیماران علامتدار را شامل شود. در مناطقی که ظرفیت تست محدود است، مسئولان بهداشت عمومی می توانند در اولویت بندی آزمایش راهنمایی کنند. CDC پیشنهاد میکند که بیماران بستری را برای اطلاع از تصمیمات مربوط به کنترل عفونت اولویت بندی کنند؛ افراد علامتداری که خطر بیشتر پیامد های ضعیف (مانند سن بیش از ۶۵ سال، وضعیت مزمن پزشکی، شرایط سیستم ایمنی) را دارند، و افرادی که در معرض خطر زیادی (مانند، سفر اخیر به مکان های خاص، تماس با بیماران مبتلا به COVID-19، و کارمند مراقبت های بهداشتی) قرار دارند.

---

بررسی آزمایشگاهی

• بیمارانی که معیارهای مربوط به موارد مشکوک را دارند، همانطور که در بالا گفته شد، باید علاوه بر آزمایش برای سایر عوامل بیماری زای تنفسی، تحت بررسی آزمایشگاهی از نظرSARS-CoV-2 (ویروس مسبب COVID-19) نیز قرار گیرند.
• در ایالات متحده ، CDC جمع آوری نمونه ها برای آزمایش SARS-CoV-2 از مجاری تنفسی فوقانی (سواب بینی-حلقی و دهانی-حلقی) و در صورت امکان دستگاه تنفسی تحتانی (خلط، آسپیراسیون تراشه یا لاواژ برونکوآلوئولار) را توصیه می کند. القای خلط اندیکاسیون ندارد. نمونه های اضافی (مانند مدفوع، ادرار) نیز می تواند جمع آوری شود. جمع آوری نمونه های تنفسی باید تحت احتیاطات از نظر خطر انتقال از راه هوایی (airborne) انجام شود.
• RNA ی SARS-CoV-2 با واکنش زنجیره ای پلیمراز تشخیص داده می شود؛ در ایالات متحده، آزمایش توسط CDC یا یک آزمایشگاه واجد شرایط CDC انجام می شود. آزمایش مثبت برای SARS-CoV-2 تشخیص COVID-19 را تأیید می کند. اگر آزمایش اولیه منفی باشد اما شک به COVID-19 همچنان وجود داشته باشد، سازمان جهانی بهداشت توصیه می کند که مجددا آزمایش گرفته و آزمایش از چندین قسمت دستگاه تنفسی انجام شود.
• آزمایشات منفی RT-PCR بر روی سواب های دهانی-حلقی با وجود یافته های CT نشانگر پنومونی ویروسی در برخی از بیماران گزارش شده است، که در نهایت آزمایش آنها برای SARS-CoV-2 مثبت شده است.
• به دلایل ایمنی، نمونه های بیمار مشکوک یا مستند COVID-19 نباید برای کشت ویروسی ارسال شود.
• اهمیت آزمایش برای سایر پاتوژن ها در گزارشی از ۲۱۰ بیمار علامت دار مشکوک به COVID-19 نشان داد آزمایش ۳۰ مورد، برای سایر پاتوژن ویروسی تنفسی دیگر مثبت بود و ۱۱ مورد برای SARS-CoV-2 مثبت شدند.

---

مراقبت های بیمارستانی

مدیریت بیماران مشکوک یا قطعی COVID-19 شامل اطمینان از کنترل عفونت مناسب و مراقبت های حمایتی میشود. راهنمایی  های بالینی را می توان در وب سایت های سازمان جهانی بهداشت (WHO) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) پیدا کرد. مراقبتهای حمایتی از بیماران دچار  Sepsis و سندرم دیسترس حاد تنفسی در این قسمت مورد بحث قرار نگرفته است.

WHO و CDC توصیه می کنند که گلوکوکورتیکوئیدها در بیماران مبتلا به پنومونی همراه با COVID-19 نباید مورد استفاده قرار بگیرند، مگر اندیکاسیون های دیگری مانند تشدید انسداد مزمن ریوی وجود داشته باشد.

گلوکوکورتیکوئیدها با افزایش خطر مرگ و میر در بیماران مبتلا به آنفلوانزا و تأخیر در پاک شدن ویروس در بیماران مبتلا به عفونت کروناویروس سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS-CoV) همراه بوده است. اگرچه آنها به طور گسترده در مدیریت سندرم حاد تنفسی حاد (SARS) مورد استفاده قرار می گرفتند، شواهد خوبی جهت سودمندی آن وجود نداشت  و شواهد قانع کننده ای نیز برای آسیب های کوتاه مدت و بلند مدت نامطلوب وجود دارد.
داروهای تحقیقاتی متعددی جهت درمان ضد ویروسی COVID-19 در دست بررسی هستند. به عنوان نمونه، چندین کارآزمایی بالینی تصادفی (Randomized trials) برای ارزیابی تأثیر Remdesivir بروی COVID-19 متوسط یا شدید در حال انجام است. Remdesivir یک آنالوگ نوکلئوتیدی جدید است که برای مقابله با سندرم حاد تنفسی کروناویروس ۲ (SARS-CoV-2) در شرایط آزمایشگاهی و همچنین کروناویروس های مرتبط با آن (از جمله SARS و MERS-CoV) هم در شرایط آزمایشگاهی و هم در مطالعات حیوانی در حال بررسی و آزمایش شدن میباشد. استفاده از Remdesivir در یک گزارش مورد وجود دارد.
همچنین محققان اثر مهار کننده پروتئیناز ترکیبی لوپیناویر-ریتوناویر، که برای درمان عفونت HIV استفاده می شود را نیز مورد بررسی قرار داده اند. این ماده ترکیبی در آزمایشگاه فعالیت علیه  SARS-CoV  دارد و به نظر می رسد در مطالعات انجام شده بر روی جانوران علیه ویروس MERS-CoV نیز موثر است.
استفاده از این ماده برای درمان COVID-19 در گزارش های موردی (case report) شرح داده شده است، اما اثر آن نامشخص است و بایستی در مطالعات بالینی تصادفی بزرگتر ارزیابی شود.
رجیستری از کارآزمایی های بالینی بین المللی در این زمینه را می توان در وب سایت WHO و به نشانی clintrials.gov یافت.

سایر مداخلاتی که با محدودیت یا عدم وجود داده های بالینی بوده شامل کلروکین، هیدروکسی کلروکین، اینترفرون بتا و سرم Convalescent است.
دستور العمل های درمانی کمیسیون بهداشت ملی چین شامل مهارکننده IL-6 توکیلیزوماب برای عفونت شدید است، اگرچه داده های بالینی محدود هستند؛ این ماده در یک کارآزمایی بالینی ارزیابی می شود.

---

مراقبت در منزل

مدیریت در منزل ممکن است برای بیمارانی که دارای عفونت خفیف هستند و یا می توانند بصورت سرپایی درمان شده و در شرایط مناسب ایزوله شوند، مناسب باشد. مدیریت چنین بیمارانی باید بر جلوگیری از انتقال ویروس  به دیگران و نظارت و مونیتور کردن وضعیت  بالینی تمرکز داشته باشد تا درصورت نیاز سریعاً بستری شوند.
بیماران قابل درمان بصورت سرپایی مبتلا به COVID-19 باید در خانه بمانند و سعی کنند خود را از سایر افراد و حیوانات خانگی جدا کنند. بیماران هنگامی که در اتاق یا خودروی مشترک با سایرین هستند و یا در صورت مراجعه به مراکز مراقبت های بهداشتی باید ماسک بزنند.
توصیه های دقیق تر در مورد مدیریت خانه بیماران مبتلا به COVID-19 را می توان در وب سایت های WHO و CDC یافت.

مراقبت های بیمارستانی
برخی از بیماران مشکوک یا مستند COVID-19 مبتلا به بیماری شدیدی هستند که متضمن مراقبت بیمارستانی می باشد.
مدیریت چنین بیمارانی شامل اطمینان از کنترل عفونت مناسب و مراقبت های حمایتی میشود. راهنمایی  های بالینی را می توان در وب سایت های سازمان جهانی بهداشت (WHO) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) پیدا کرد.

بیماران مبتلا به بیماری های شدید اغلب به پشتیبانی اکسیژن رسانی نیاز دارند. اکسیژن با جریان زیاد و تهویه با فشار مثبت غیرتهاجمی مورد استفاده قرار گرفته است، اما ایمنی این اقدامات نامشخص است، و آنها باید روش تولید ذرات معلق در هوا را متضمن اقدامات احتیاطی ویژه ای است را در نظر بگیرند.

برخی از بیماران ممکن است دچار سندروم زجر تنفسی حاد شوند و متضمن اینتوبیشن از طریق تهویه مکانیکی شوند؛ اکسیژن رسانی غشایی خارج از بدن (ECMO) نیز در بیماران با هیپوکسی راجعه ممکن است، مورد استفاده قرار گیرد.

---

پیشگیری

در مراکز بهداشتی-درمانی
غربالگری و اقدامات احتیاطی درمورد تب یا علائم تنفسی – غربالگری بیماران برای تظاهرات بالینی سازگار با COVID-19 (مانند، تب، سرفه، تنگی نفس) قبل از ورود به یک مرکز درمانی می تواند به شناسایی افرادی که ممکن است متضمن احتیاط های کنترل اضافی باشند، کمک کند. این کار پیش از آنکه بیمار واقعا به یک مرکز مراجعه کند از طریق تلفن انجام می شود. باید به هر فردی که دارای این تظاهرات است توصیه شود که از ماسک صورت استفاده کند.مکان انتظار جداگانه ای برای بیماران داری علائم تنفسی ، در صورت امکان، حداقل فاصله شش فوت از محل انتظار عمومی  باید در نظر گرفته شود.
همچنین باید از بیماران علامتدار درمورد سفر اخیر یا مواجهه یالقوه با COVID-19 در طی ۱۴ روز گذشته پرسش شود تا نیاز به ارزیابی C0VID-19 مشخص گردد.
در بعضی از تشکیلات، مانند امکانات مراقبت طولانی مدت، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های (CDC) ایالت متحده توصیه می کند که اقدامات احتیاطی استاندارد، تماسی و قطره ای علاوه بر مراقبت از چشم، برای هر بیمار مبتلا به عفونت تنفسی تشخیص داده نشده که تحت تشخیص COVID-19 نمی باشد؛ مورد استفاده قرار گیرد. این موضوع ممکن است به کاهش خطر شیوع از بیمار COVID-19 مشکوک کمک کند.اقدامات احتیاطی درمورد کنترل عفونت در موارد مشکک C0VID-19 در زیر بحث شده است.
در مکان هایی که انتقال اجتماعی در حال انجام است، به تعویق انداختن پروسیجر های الکتیو یا ویزیت های غیر فوری و استفاده ویزیت های مجازی ( مانند ارتباط تصویری) ممکن است راهکارهای مفیدی برای کاهش خطر مواجهه باشد.

1. کنترل عفونت در موارد مشکوک یا تأیید شده بیماری – کنترل عفونت درجهت محدود کردن انتقال ، یک مؤلفه اساسی مراقبت در بیماران مشکوک یا تایید شده  COVID-19 است. در یک گزارش از ۱۳۸ بیمار مبتلا به COVID-19 در چین ، تخمین زده شد که ۴۳ درصد عفونت را در بیمارستان گرفته اند.
2. به افرادی که مشکوک به عفونت در جامعه هستند ، توصیه می شود که ماسک پزشکی استفاده کنند تا ترشحات تنفسی خود را کنترل کرده و به دنبال مراقبت پزشکی باشند.

در زمینه مراقبت های بهداشتی، توصیه های سازمان بهداشت جهانی (WHO) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) برای کنترل عفونت در افراد مشکوک یا تأیید شده کمی متفاوت است:

• سازمان بهداشت جهانی اقدامات احتیاطی استاندارد تماس را با محافظت از چشم یا صورت از قطرات ترشحی (مانند گان، دستکش و ماسک) توصیه می کند. افزودن اقدامات احتیاطی مربوط به انتقال از راه هوا در طی مراحلی که امکان تولید ذرات هوایی وجود دارد مانند رسپیراتور ،ضروری است.
• CDC  توصیه می کند که بیماران مبتلا یا مشکوک COVID-19 در یک اتاق یک نفره با یک در بسته و حمام اختصاصی قرار بگیرند. اگر بیمار به خارج از اتاق رفت (مثلا برای مطالعاتی که در اتاق امکان پذیر نمی باشد) باید از ماسک صورت استفاده کند. یک اتاق جداسازی عفونت هوایی (به عنوان مثال، اتاق فشار منفی یک بیمار) باید برای بیمارانی که تحت روش تولید ذرات معلق در هوا قرار دارند، رزرو شود. ، هر پرسنلی که وارد اتاق بیماران مشکوک یا تأیید شده COVID-19 می شوند باید لباس مناسب  محافظ و شخصی مانند گان، دستکش، محافظ چشم،و رسپیراتور نظیر رسپیراتور N95  را بپوشند.
• اگر عرضه رسپیراتور محدود باشد، CDC اذعان میکند که ماسک صورت جایگزین قابل قبولی است (علاوه بر اقدامات احتیاطی تماسی و محافظت از چشم)،اما رسپیراتورها در طی مراحل تولید ذرات معلق در هوا باید پوشیده شوند. توصیه می کند که بیماران مبتلا یا مشکوک COVID-19 در یک اتاق یک نفره با یک در بسته و حمام اختصاصی قرار بگیرند. اگر بیمار به خارج از اتاق رفت (مثلا برای مطالعاتی که در اتاق امکان پذیر نمی باشد) باید از ماسک صورت استفاده کند. یک اتاق جداسازی عفونت هوایی ( به عنوان مثال، اتاق فشار منفی یک بیمار) باید برای بیمارانی که تحت روش تولید ذرات معلق در هوا قرار دارند، رزرو شود. هر پرسنلی که وارد اتاق بیماران مشکوک یا تأیید شده COVID-19 می شوند باید لباس مناسب  محافظ و شخصی مانند گان، دستکش، محافظ چشم،و رسپیراتور نظیر رسپیراتور N95  را بپوشند.
• اگر عرضه رسپیراتور محدود باشد، CDC اذعان میکند که ماسک صورت جایگزین قابل قبولی است (علاوه بر اقدامات احتیاطی تماسی و محافظت از چشم)،اما رسپیراتورها در طی مراحل تولید ذرات معلق در هوا باید پوشیده شوند.

مراحل تولید ذرات معلق هوایی شامل لوله گذاری تراشه، تهویه غیر تهاجمی، تراکئوتومی و احیای قلبی ریوی ، تهویه دستی قبل از لوله گذاری و برونکوسکوپی است.

جمع آوری نمونه های نازوفارنکس یا اروفارنکس یک روش تولید ذرات معلق در هوا محسوب نمی شود.

برای کارکنان مراقبت های بهداشتی که در معرض COVID-19 قرار دارند، CDC دستورالعمل هایی را برای محدودیت و نظارت بر کار ارائه داده است. این روش بستگی به مدت زمان قرار گرفتن در معرض ویروس، علائم بیمار، اینکه بیمار ماسک صورت داشته باشد یا خیر، نوع تجهیزات محافظ شخصی مورد استفاده توسط ارائه دهنده و اینکه آیا پروسیجر تولید کننده ائروسل انجام شده است یا نه بستگی دارد.

توقف اقدامات احتیاطی- تصمیم به قطع اقدامات احتیاطی در زمینه کنترل عفونت برای بیماران مبتلا به COVID-19 باید به صورت موردی با مشورت با متخصصان پیشگیری از عفونت و کنترل و مقامات بهداشت عمومی گرفته میشود.

عوامل تاثیر گذار جهت  تصمیم گیری شامل برطرف شدن علائم و نشانه های بالینی و نتیجه منفی آزمایش RT-PCR برای سندرم حاد تنفسی حاد کروناویروس ۲ (SARS-CoV-2) در دو نمونه متوالی نازوفارنکس (nasopharynx) و حلق (larynx) می باشد. (یعنی چهار نمونه در کل، هر یک به طور جداگانه)، و هر دو نمونه با فاصله بیش از ۲۴ ساعت از هم گرفته شوند.
در چهار بیمار COVID-19 که  بصورت آزمایشگاهی بیماری شان تأیید شده بود، پس از اینکه از نظر بالینی بهبود یافته و در دو آزمایش متوالی آزمایش منفی اعلام شد ،تستهای RT-PCR برای SARD-COV-2مجددا مثبت شد. اهمیت بالینی این یافته نامشخص است و مشخص نیست که آیا این افراد هم چنان قادر به انتشار ویروس عفونت زا بودن یا خیر.

گندزدایی محیط زیست- برای کمک به کاهش انتشار ویروس COVID-19 ، روشهای کنترل عفونت محیطی نیز باید اجرا شود. در دستورالعمل هاب مراقبت های بهداشتی ایالات متحده ، CDC می گوید روش های معمول نظافت و ضد عفونی برای ویروس COVID-19 مناسب است.

از محصولات تایید شده توسط آژانس حفاظت از محیط (EPA) برای ویروس های  در حال ظهور باید استفاده کرد. لیستی از محصولات ثبت شده در EPA را می توان در سایت این آژانس یافت. راهنمایی های ویژه در مورد اقدامات لازم در محیط ، از جمله موارد استفاده شده در محیط خانه، در وب سایت های CDC و WHO در دسترس است.

اهمیت گندزدایی محیط زیست در مطالعه ای در سنگاپور نشان داده شده است ، که در آن RNA ویروسی تقریباً در تمام سطوح آزمایش شده (دستگیره، کلید برق، تخت خواب و نرده، درب و پنجره های داخلی، کاسه توالت، سینک دستشویی) در اتاق ایزوله عفونی یک بیمار مبتلا به COVID-19 با علایم خفیف قبل از تمیز کردن، شناسایی شد. RNA ویروسی در سطوح مشابه در اتاقهای دو بیمار علامتدار دیگر پس از تمیز کردن معمول (دی کلرو ایزوسیانورات سدیم) مشاهده نشد. نکته قابل توجه این است که، تشخیص RNA ویروسی لزوماً حاکی از وجود ویروس بیماریزا نیست.

مشخص نیست که چه مدت SARS-COV-2 می تواند بر روی سطوح پایدار باشد؛کروناویروس های دیگر مورد آزمایش قرار گرفتند و ممکن است بر روی سطوح بی جان بیش از شش تا نه روز بدون ضدعفونی کردن زنده بمانند. در یک مطالعه ارزیابی بقای ویروس های خشک شده بر روی یک سطح پلاستیکی در دمای اتاق، یک نمونه حاوی SARS-COV (ویروسی که به صورت نزدیک با SARS-COV مرتبط است) در شش روز و اما نه نه روز، آلودگی قابلیت شناسایی داشت. هرچند، در یک مطالعه مروری سیستماتیک از مطالعات مشابه ضدعفونی کننده های مختلفی (شامل اتانولدر غلظت بین ۶۲ و ۷۱ درصد) تعدادی از کروناوروس های مرتبط به SARS-COV-2 را در طی یک دقیقه غیر فعال کرد.

جلوگیری انتشار ویروس درجامعه – اقدامات کلی زیر برای کاهش انتقال عفونت توصیه می شود:

• شستشوی با دقت دست، به خصوص پس از لمس سطوح عمومی. استفاده از ضدعفونی کنده دست که حاوی حداقل ۶۰ درصد الکل باشد، در صورت دیده نشدن کثیف بودن دست ها، جایگزین مناسبی می باشد.
• رعایت بهداشت تنفسی (مثلاً پوشاندن دهان در هنگام سرفه یا عطسه).
• جلوگیری از لمس صورت (به ویژه چشم، بینی و دهان).
• جلوگیری از تماس نزدیک با افراد بیمار و جلوگیی از ازدحام (مخصوصا در فضاهای کم تهویه) در صورت امکان.
• تمیز کردن و گندزدایی اشیاء و سطوحی که اغلب لمس می شوند. CDC راهنمایی هایی را در مورد نحوه ضد عفونی کردن در منزل در سایت منتشر کرده است.
• لیستی از محصولات ثبت شده در EPA را می توان در سایت آن یافت.

به ویژه، افراد مسن و افراد دارای شرایط پزشکی مزمن باید به انجام این اقدامات ترغیب شوند.

اگر SARS-COV-2 در جامعه شیوع دارد، تا جایی که ممکن است ساکنین باید ترغیب شوند تا با در خانه ماندن فاصله گرفتن از اجتماع را تمرین کنند.
برای افرادی که علائم تنفسی ندارند، پوشیدن ماسک پزشکی در جامعه توصیه نمی شود، حتی اگر COVID-19 در منطقه شیوع داشته باشد؛ پوشیدن ماسک اهمیت سایر اقدامات عمومی را برای جلوگیری از عفونت کاهش نمی دهد و ممکن است منجر به بروز مشکلاتی در زمینه تهیه ماسک و هزینه آن شود.

افرادی که مشغول مراقبت از بیماران مشکوک یا تایید شده مبتلا به COVID-19 در خانه هستند ، هنگام بودن در اتاق بیمار باید از ماسک پزشکی که کاملا و با تاکید فراوان، اندازه صورت فرد باشد استفاده کنند.

افرادی که بیمار می شوند (به عنوان مثال تب و علائم تنفسی) باید تشویق شوند که از مدرسه یا محل کار دور بمانند.

CDC اقدامات پیشنهادی را برای جلوگیری از شیوع در جامعه در وب سایت خود گنجانده است.

مدیریت افراد بدون علامت با مواجهه بالقوه – افرادی که به مناطق پرخطر سفر کرده اند یا در تماس با بیماران مشکوک یا تایید شده COVID-19 هستند، باید برای ایجاد علائم و نشانه های مداوم (نظیر سرفه و تنگی نفس) کنترل شوند. چنین تظاهرات بالینی باید حداقل منجر به خودایزولاسیون با فاصله گرفتن از اجتماع و ارزیابی پزشک برای لزوم ارزیابی پزشکی شود.

در ایالت متحده، میزان خطر (بر اساس محل سفر یا نوع تماس) اطلاع می دهد که آیا نظارت و ایزولاسیون توسط فرد یا با مشارکت پرسنل بهداشت عمومی انجام می شود. دسته بنده ریسک و استراتژی های مانیتور کردن و ایزولاسیون در وب سایت CDC یافت می شود.

اقدامات بهداشت عمومی جهانی – در ۳۰ ژانویه سال ۲۰۲۰ ، WHO شیوع COVID-19 را یک اضطرار در بهداشت عمومی بین المللی اعلام کرد.  و در مارس ۲۰۲۰، به منظور تاکید بر شدت وضعیت ،آن را به عنون پاندمیک توصیف کرد و از همه کشورها خواست که در تشخیص و جلوگیری از شیوع عفونت اقدام نمایند.

سازمان بهداشت جهانی سه اولویت را در کشور های درگیر اعلام کرد:

1. حمایت از کارکنان سیستم بهداشت و درمان
2. مشارکت گروه های اجتماعی  برای محافظت از افراد در معرض خطر بالاتر بیماری شدید (به عنوان مثال ، سالمندان و کسانی که از بیماری های زمینه ای دارند)
3. حمایت از کشورهای آسیب پذیر در زمینه عفونت.

WHO محدودیت های سفر بین المللی را توصیه نمی کند، اما تصدیق می کند که محدودیت حرکت ممکن است به طور موقت مفید باشد. WHO غربالگری خروج را برای مسافران بین المللی در مناطقی که شیوع ویروس COVID-19 بالاست توصیه می کند تا افراد دارای علایم تب، سرفه و یا قرار گرفتن در معرض خطر بالا را شناسایی شوند. بسیاری از کشورها همچنین غربالگری مسافرین ورودی را انجام می دهند (به عنوان مثال: درجه حرارت، ارزیابی علائم و نشانه ها). اطلاعات دقیق تر سفر در وب سایت WHO در دسترس است.

در آمریکا، CDC در حال حاضر توصیه می کند که افراد از مسافرت های غیرضروری به کشور های چین، ایران، بیشتر کشورهای اروپایی (شامل ایتالیا) و کره جنوبی خودداری کنند. از آنجا که خطر مسافرت به سرعت تغییر می کند، افرادی که از کشورهای دیگر می آیند یابد وب سایت های ایالت متحده را برای محدودیت های احتمالی هنگام ورود بررسی کنند. CDC مشاوره سفر را در مورد سایر مکانهایی که شیوع بیماری گزارش شده است، منتشر کرده است. وب سایت CDC راهنمایی های جدیدی را در مورد محدودیت های سفر و همچنین ارزیابی ریسک و مدیریت اشخاص مشکوک به مواجهه با COVID-19 ارائه می دهد.

اگرچه بسیاری از موارد COVID-19 از طریق غربالگری هنگام ورود قابل تشخیص است ، برخی از آنها ممکن است از دست بروند. به عنوان نمونه، در آلمان ، ۱۱۴ مسافر که از ووهان به کشور بازمی گشتند در طول غربالگری ورود بدون علامت تلقی می شدند ، اما هنگام آزمایش ویروس COVID-19 توسط RT-PCR، دو نفر تست مثبت داشتند. با این حال، نقش بیماران بدون علامت در انتقال عفونت به دیگران ، و بنابراین ارزش آزمایش PCR   افراد بدون علامت هنگام ورود، نامعلوم میباشد.

موقعیت های خاص

زنان باردار
اطلاعات کمی در مورد COVID-19 در دوران بارداری در دسترس است. انتقال داخل رحمی یا پری ناتال مشخص نشده است. در دو گزارش شامل ۱۸ زن باردار مشکوک یا تأیید شده با پنومونی COVID-19، هیچ مدرک آزمایشگاهی مبنی بر انتقال ویروس به نوزاد وجود نداشت. با این حال، دو مورد از عفونت در نوزادان ثبت شده است. در یک مورد، این تشخیص در روز ۱۷ زندگی پس از تماس نزدیک نوزاد با مادر و پرستارش که هر دو به ویروس آلوده بودند، انجام شد. مورد دیگر ۳۶ ساعت پس از تولد تشخیص داده شد که منبع و زمان انتقال در مورد نامشخص بود. رویکرد پیشگیری، ارزیابی، تشخیص و درمان زنان باردار مشکوک به COVID-19 باید مشابه  افراد غیر باردار باشد، البته باید به این نکته که زنان باردار با سایر عفونت های تنفسی بالقوه شدیدی چون آنفولانزا، سندرم تنفسی حاد (SARS-CoV)، یا سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS-CoV)، در معرض ابتلا به بیماری شدید قرار دارند. علاوه بر این، کالج متخصصین زنان و زایمان (ACOG) آمریکا تصریح می کند که نوزادان متولد شده از مادران با COVID-19 مثبت، باید به عنوان بیمار تحت بررسی قرار بگیرند و به طور مناسب ایزوله و ارزیابی شوند.

مشخص نیست که آیا ویروس از طریق شیر مادر قابل انتقال است یا خیر. با این حال، احتمال انتقال قطرات از طریق تماس نزدیک در طول شیردهی وجود دارد. ACOG توصیه می کند که مادران دارای COVID-19 تأیید شده یا مادران با علایم  مشکوک به COVID-19 برای جلوگیری از انتقال به نوزاد در هنگام شیردهی احتیاط کنند. از جمله بهداشت دست را رعایت کرده و از ماسک استفاده کنند یا فرد دیگری شیر دوشیده شده را به نوزاد بدهد.

آزمایش COVID-19 به راحتی در دسترس نیست – در بعضی موارد، آزمایش برای COVID-19 ممکن است در دسترس نباشد، به ویژه برای افرادی که دارای بیماری سازگار اما خفیف هستند که متضمن بستری در بیمارستان نمی بشاند و سابقه سفر پرخطر یا مواجهه با COVID-19 را ندارند.

در ایالت متحده، راهنمایی های رسمی محدودی برای این وضعیت وجود دارد، و این رویکرد ممکن است به شیوع COVID-19 در منطقه بستگی داشته باشد. اگر پزشک نگرانی کافی برای احتمال COVID-19 داشته باشد (مانند، انتقال در جامعه وجود دارد)، منطقی است که به بیمار توصیه به ایزولاسیون در خانه بکند (اگر بستری در بیمارستان الزامی نیست) و در مورد علایم و نشانه های بدتر شدن به بیمار هشدار دهد. مدت ایزولاسیون مطلوب در خانه در چنین مواردی نامشخص است. پزشکان برای راهنمایی باید با بخش بهداشت عمومی محلی خود در تماس باشند. در ایالت واشنگتن، وزارت بهداشت عمومی پیشنهاد می کند که افراد دارای علایم سازگار بدون مواجهه با مورد تشخیص داده شد، باید ایزولاسیون در خانه را تا ۷۲ ساعت پس از برطرف شدن تب و علائم، ادامه دهد.

---

خلاصه مطالب و توصیه ها

۱. در اواخر سال ۲۰۱۹، یک کرونا ویروس جدید، که SARS-CoV-2 نیز نام گذاری شده، به عنوان عامل ظهور بیماری حاد تنفسی در ووهان چین شناخته شد. در فوریه ۲۰۲۰، سازمان جهانی بهداشت (WHO) این بیماری را COVID-19 نام گذاری کرد که مخفف Corona virus disease 2019 (بیماری کرونا ویروس ۲۰۱۹) می باشد.

۲. از زمان گزارش اولین موارد ابتلا به COVID-19 تاکنون، بیماری گسترش یافته است طوری که بیش از ۸۰۰۰۰ نفر در چین و تعداد فزاینده ای در کل جهان مبتلا شده اند و سازمان جهانی بهداشت (WHO) در اواخر ژانویه ۲۰۱۹ وادار به اعلام وضعیت اضطراری بهداشت عمومی شد. و در مارس ۲۰۲۰ تحت پاندمیک شناخته شد. میزان عفونت های جدید در خارج از چین از خود چین از آنجایی که در همه ی کشورها اپیدمیک شده است، پیشی گرفته است.

۳. امکان ابتلا به COVID-19 در وهله اول باید در بیمارانی در نظر گرفته شود که تب و/ یا علائم دستگاه تنفسی تحتانی دارند و مقیم مناطقی می باشند که سرایت بیماری در جوامع شان گزارش شده (نظیر چین، کره جنوبی، بیشتر اروپا (شامل ایتالیا)، ایران و ژاپن) یا اخیرا (در ۱۴ روز گذشته) به آن نواحی سفر کرده اند. و نیز افرادی که  اخیرا تماس نزدیکی با موارد تایید شده یا مشکوک به بیماری COVID-19 داشته اند. پزشکان در مواجهه با مریض هایی که بیماری شدید تنفسی دارند، زمانی که هیچ اتیولوژی دیگری محرز نمی‌گردد ، باید از احتمال وجود COVID-19 آگاه باشند.

۴. به محض ظن وجود COVID-19، اقدامات مربوط به کنترل عفونت باید اجرا شود و نیز مقامات بهداشتی درمانی مطلع شوند. در مراکز بهداشتی و درمانی آمریکا، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) توصیه می‌کند که یک اتاق منفرد برای بیماران استفاده شود و گان، دستکش، محافظت از چشم و رسپیراتور( یا ماسک صورت به عنوان جایگزین) را برای پرسنل خدمات درمانی توصیه میکند

۵. علاوه بر آزمایش سایر پاتوژن های دستگاه تنفسی، نمونه های دستگاه تنفسی فوقانی (سواپ نازوفارنکس و اوروفارنکس) و در صورت امکان نمونه دستگاه تنفسی تحتانی باید از نظر وجود SARS-COV-2 بررسی شوند.

۶. درمان شامل مراقبت حمایتی می باشد. درمان در منزل برای افراد دارای بیماری خفیف که می‌توانند به شکل مناسب به عنوان بیمار سرپایی ایزوله شوند، ممکن می باشد.

۷. جهت کاهش خاطر سرایت بیماری در جامعه، به تمامی افراد جامعه باید توصیه شود که مکررا دست ها را بشویند، نظافت تنفسی را رعایت کنند (مثلا دهان را هنگام سرفه بپوشاند) و در صورت امکان از حضور در اجتماع و از تماس نزدیک با افراد بیمار پرهیز کنند. استفاده مداوم از ماسک جهت جلوگیری از ابتلا به بیماری، برای افراد فاقد علائم بیماری توصیه نمیشود. رعایت فاصله در اجتماع در مکان هایی که دارای اتقال اجتماعی هستند، توصیه می شود.

---

---