APOMORPHINE
موارد مصرف:
آپومورفین برای درمان حاد و متناوب حملات بیماری پارکینسون پیشرفته استفاده می شود.
موارد منع مصرف:
در موارد ضعف تنفسی با CNS، نارسایی کبدی، شوک، تشنج یا عدم هوشیاری، مشکلات عصبی-روانی یا زوال عقل این دارو نباید مصرف شود.
هشدارها
۱- این دارو باعث تهوع و استفراغ می شود.
۲- در صورت وجود بیماری های ریوی، قلبی-عروقی و غدد درونریز و سابقه افت فشار خون وضعیتی با احتیاط تجویز شود.
۳- ارزیابی دور‌ه ای عملکرد کبد، کلیه، قلب و عروق و سیستم خونساز ضروری است.
۴- قبل از شروع و در حین تجویز این دارو به همراه لوودوپا (هر شش ماه یک بار) بروز کم خونی همولیتیک بررسی شود.
عوارض جانبی: تهوع و استفراغ، تضعیف دستگاه عصبی مرکزی، خواب آلودگی، افت فشار خون وضعیتی، افزایش ترشح بزاق و عرق از عوارض جانبی این دارو هستند.
تداخلهای دارویی: اثرات درمانی آپومورفین ممکن است به وسیله دارو های ضدجنون یا سایر مهارکننده های دوپامین در CNS مهار شود.
نکات قابل توصیه
۱- در طول درمان با آپومورفین بیمار باید تحت نظر متخصص و در بیمارستان باشد.
۲- در تزریقات مکرر، محل تزریق عوض شود.
۳- تجویز خوراکی دومپریدون (۲۰میلی‌گرم سه بار در روز) دو تا سه روز قبل و حین تجویز آپومورفین (۶۰-۳۰ دقیقه قبل از مصرف آپومورفین) برای کاهش عوارض جانبی آپومورفین توصیه می شود.
مقدار مصرف: بعد از قطع درمان جاری پارکینسون به مدت یک شب، مقادیر تشخیصی آپومورفین ۱، ۲، ۴، ۵ میلی‌گرم (حداکثر تا ۱۰میلی‌گرم) در فواصل ۳۰ دقیقه به طور افزاینده و از راه زیرجلدی تزریق شود، تا حداقل مقدار مولد پاسخ تعیین گردد.
اشکال دارویی
Injection: 10mg/ml