نسل هتل نشین

چهل سال پیش، دخترهای خانه صبح ها زود بیدار می شدند تا قبل از مدرسه رفتن،
همه جای خانه را رفت و روب کرده باشند و بعد راهی مدرسه می شدند.
و در اوقات دیگر با خیاطی و گلدوزی و قالی بافی و… کمک مادر بودند تا قسمتی از بار خانواده را به دوش داشته باشند!

پسرها باید یا صبح زود یا عصر، نان و مایحتاج خانه را خرید می کردند و کارهای مردانه را در کمک پدر خود انجام میدادند و تابستان ها برای ارتقای نسبی وضعیت اقتصاد خانواده و کمک به پدر در اصناف مختلف شاگردی و یا فروشندگی می کردند!!!

حالا با نسلی روبرو هستیم که صبح که بیدار می شوند، از هتل خانه شان خارج می شوند.
چون که والدینشان به عنوان مستخدمین “هتل خانه ” همه جا را رفت و روب خواهند کرد.
و با یک تلفن همه چیز درب خانه مهیاست.

نسلی که در برابر اتاقی که در آن می خوابد و خانه ای که در آن زندگی می کند و ظرفی که در آن غذا می خورد احساس مسئولیت ندارد؛ آیا در برابر سرزمینی که از آب و خاک آن بهره مند است حس مسئولیت خواهد داشت‼️

برای این نسل، سرزمین هم چون هتلی است که می توان خورد و خوابید و ریخت و پاشید؛ از مواهب طبیعی آن بهره مند شد و بعد اگر باب میل نبود آن را ترک کرد.
سرزمین هم، مثل خانه، برای این نسل، هتل است.
با این تفاوت که متأسفانه مستخدم سرجهاز ندارد و همه فقط برای خوردن و خوابیدن و بردن آمده اند.

این نسل را چه کسی و چه کسانی چنین تربیت کردند؟ کی بود؟ کی بود⁉️ اتفاقاً این دفعه، من بودم، تو بودی، ما بودیم !!!
و… همه بودند.!!!

کمی به خود بیاییم و تکانی به خودمان و این نسل هتل نشین بدهیم‼️

گرچه به نظر من نسلی که این بچه ها رو تربیت کرد، فکر می کرد چون خودش سختی کشیده باید هر جور امکاناتی رو برای بچه اش فراهم کنه و این موضوع از تهیه سیسمونی برای کودک به دنیا نیومده شروع میشه و متاسفانه ادامه پیدا میکنه تا جهاز و مهریه آنچنانی و جشن عروسی که پولش به قیمت وام و قرض کردن پدر کمر خمیده شده تمام می شود؛ تا جایی که شان والای مادر و پدری خودش رو در حد یک مستخدم برای اربابش پایین بیاره مبادا که آبی در دل فرزندش تکون بخوره. اما غافل شد از اینکه هر باغچه و مزرعه ای با آب زیادی فاسد میشه و به لجن زار تبدیل خواهد شد.

گاهی باغبان به گیاهش بی آبی رو تحمیل می کنه چون می دونه اون گیاه نیاز داره چند روز بستر خشکی داشته باشه تا بتونه ریشه هاش رو توی خاک رشد بده و به حیاتش ادامه بده!

امیدوارم همه ما مادرها و پدرها بتونیم به این درک برسیم که امکانات هتلی ایجاد کردن برای فرزندانمون افتخار نیست! مسئولیت پذیر کردن و قدردان بار آوردن فرزندمان افتخاره…