TRIMIPRAMINE
موارد مصرف:
این دارو در درمان افسردگی مصرف می شود.
هشدارها: در صورت وجود آسم، اختلالات دوقطبی، اختلالات خونی، گوارشی یا قلبی – عروقی، گلوکوم با زاویه بسته، افزایش فشار داخل کره چشم، پرکاری تیروئید، هیپرتروفی پروستات، نارسایی کبد یا کلیه، اسکیزوفرنی، حملات تشنجی و احتباس ادرار با احتیاط فراوان مصرف شود.
عوارض جانبی: خشکی دهان، خواب آلودگی، ضعف و خستگی، تاری دید، افزایش فشار داخل کره چشم، یبوست، تهوع، اشکال در ادرار کردن، کاهش فشار خون وضعیتی، اختلال ضربان قلب، واکنش های ازدیاد حساسیت، اختلالات رفتاری، اختلالات حرکتی، اختلال در فعالیت جنسی، افزایش اشتها و وزن، عوارض اندوکرین مثل ژنیکوماستی، اختلالات خونی، لرزش اندام ها، اغتشاش شعور، عصبانیت یا بی قراری از عوارض جانبی دارو هستند.
تــــداخل های دارویـــــی: مصــــرف همزمـــــان ن فراورده های حاوی الکل و سایر دارو های مضعف CNS ممکن است سبب بروز ضعف شدید CNS، ضعف تنفسی و کاهش فشار خون شود. مصرف همزمان این دارو با دارو های ضدتیروئید ممکن است خطر بروز آگرانولوسیتوز را افزایش دهد. با مصرف همزمان فنوتیازین ها با این دارو، اثرات ضدکولینرژیک یا تسکین بخش این دارو های با تریمیپرامین ممکن است طولانی یا تشدید شود. همچنین احتمال بروز حملات تشنجی افزایش می یابد. سایمتیدین ممکن است متابولیسم این دارو را مهار نموده و غلظت پلاسمایی آن را افزایش دهد. اثرات کاهنده فشار خون کلونیدین و گوانیتیدین در صورت مصرف همزمان با این دارو ممکن است کاهش یابد. مصرف همزمان مهارکنندگان مونوآمین اکسیداز از جمله فورازولیدون و پروکاربازین با این دارو، منجر به بروز تشنجات شدید، بحران زیادی فشار خون یا مرگ شده است. مصرف همزمان این دارو با دارو های مقلد سمپاتیک ممکن است سبب تشدید عوارض قلبی – عروقی و احتمالاً بروز آریتمی، تاکی کاردی یا افزایش فشار خون شود. این دارو از طریق کاهش آستانه تشنج با اثر دارو های ضدصرع، مقابله می کند. بعضی از دارو‌های ضدصرع با کاهش غلظت پلاسمایی تریمی پرامین، اثر ضدافسردگی آن را کاهش می‌دهند.
نکات قابل توصیه
۱- از قطع ناگهانی مصرف دارو باید پرهیز شود. در صورت نیاز، کاهش مقدار مصرف به تدریج در طول یک دوره حداقل ۴ هفته ای باید انجام شود.
۲- در هفته های اول درمان به دلیل افزایش تمایل به خودکشی باید بیمار را تحت نظر قرار داد.
۳- برای شروع اثرات درمانی این دارو حداقل ۶-۱هفته وقت لازم است.
۴- به علت نیمه عمر طولانی دارو، تجویز یکبار آن در موقع خواب، کفایت می کند.
۵- به بیمار باید یادآوری شود که در صورت بروز علائم آنتیموسکارینی به درمان ادامه دهد، چون به این اثرات تا حدی تحمل حاصل می شود.
۶- در صورت وجود سابقه مصرف مهارکنندگان مونوآمین اکسیداز توسط بیمار، باید دو هفته بعد از قطع آن، مصرف این دارو را آغاز نمود.
۷- در صورت ضرورت مصرف داروی مهارکننده مونوآمین اکسیدازباید حداقل یک هفته میان قطع این دارو و شروع مصرف داروی جدید فاصله ایجاد شود.
۸- این دارو با ایجاد خواب آلودگی، ممکن است براعمالی که نیاز به مهارت و هوشیاری دارند، مانند رانندگی، تأثیر بگذارد.
۹- به دلیل احتمال بروز منگی و سرگیجه هنگام برخاستن از حالت خوابیده و نشسته باید احتیاط نمود.
۱۰- با مصرف این دارو، خشکی دهان ممکن است بروز نماید. در صورت تداوم این عارضه به مدت بیش از ۲هفته، باید به پزشک مراجعه نمود.
مقدار مصرف
بزرگســــالان: به عنوان ضدافســــردگی، ابتدا mg/ day ۷۵ در نـــــوبت های منقســــم مصرف می شود و سپس مقدار مصرف بر حسب نیاز و تحمل بیمار به تدریج تا mg/day ۱۵۰ (تا حداکثر mg/day ۲۰۰) تنظیم می شود. به عنوان نگهدارنده، mg/day ۵۰-۱۵۰ مصرف می شود. در بیماران بستری در بیمارستان، ابتدا mg/ day ۱۰۰ در نوبت های منقسم مصرف می شود و سپس مقدار مصرف طی چند روز تا mg/day ۲۰۰ (حداکثر mg/day ۲۵۰-۳۰۰ طی ۳-۲ هفته) افزایش می یابد.
کودکان: در نوجوانان، ابتدا mg/day ۵۰ در نوبت های منقسم مصرف می شود و سپس مقدار مصرف بر حسب نیاز و تحمل بیمار تا حداکثر mg/day ۱۰۰ تعیین می شود.
اشکال دارویی
Tablet: 25mg, 100mg
Oral Drop: 4%